Over creatie, het subject en de kunst van het behandelen
De creativiteit van de mens toont zich in al wat mislukkend toch ergens lukt, of omgekeerd: wat in het lukken finaal mislukt. In die beweging kan er een ruimte ontstaan voor verrassing en vruchtbare creativiteit, voorbij het keurslijf van een kortzichtige efficiëntie of een reductionistische functionaliteit. Op die manier zoekt het subject al bricolerend zijn weg doorheen de mogelijkheden én onmogelijkheden van het leven, een parcours waarbij kunst soms een onmisbare compagnon de route is. Op andere momenten doet men appel op de hulpverlening, in zijn diverse vormen, om zich te kunnen verhouden tot de mensen en de dingen. Welke plaats neemt psychoanalyse daarbij in? Is ze een behandeling die mikt op de creativiteit of is ze een kunst voor wat ultiem wel behandelbaar maar niet geneesbaar is?
Psychoanalyse heeft in ieder geval altijd al een bijzondere verhouding gehad met het vraagstuk van de creativiteit, of met de kunst tout court– met kruisbestuivingen in alle mogelijke richtingen. Ook hier is er sprake van gelukte en mislukte ontmoetingen: tussen subject en psychoanalyse, tussen symptoom en behandeling, tussen kunstenaars en analytici, …. De Britse psychoanalytica Ella Sharpe stelt alvast dat psychoanalyse ophoudt een levende wetenschap te zijn op het moment dat haar techniek niet langer een kunst is.
Tijdens deze studiedag willen we een ruimte creëren vanuit deze vier specifieke referentiepunten: kunst, creativiteit, behandeling en het subject. Elke spreker zal met deze elementen een telkens andere figuur uittekenen, om op die manier zowel het subject als de psychoanalyse in hun weerbarstige levendigheid te laten verschijnen.
W.G.